Vietnam Classic 2019

Van 2 oktober tot 12 oktober 2019 vertrekken we terug naar het Verre Oosten voor de Vietnam Classic. Volg hier de verhalen van onze avonturiers op 'het pedaal'.

Na een lange reis en een eerste testrit, begonnen we vol goede moed aan de eerste echte fietsdag. De aangekondigde pracht stelde ons niet teleur. Druppelsgewijs fietsten we op pittige paadjes langsheen rijkelijke rijstvelden, uitstekend gegidst door de hond van de buren, en door Bert. We overwonnen langzaam maar zeker de steile klimmetjes – steeds glibberiger door de vele zweetdruppels (echte regendruppels bleven gelukkig uit!). De slome waterbuffels slenterden rustig verder (en kregen altijd voorrang); de schichtige slangetjes keken iets verbaasder op van het prachtige peloton dat plots passeerde. We deden een grondige analyse van de Vietnamese landbouwgrond – sommigen gingen hiervoor zelfs plat op de buik. Ook de temperatuur van de lokale irrigatiekanalen en riviertjes inspecteerden we (ook hier soms iets té) enthousiast, en enkele bloedzuigertjes liftten even mee op vakantie.

In de namiddag floreerde het betere vakantiegevoel tijdens een rustig boottochtje op het nabijgelegen Ba Be Lake. Kers op de taart was een zwempartij die – met stijl – werd ingezet vanop een rots op 7 meter hoogte. Met een verrukkelijke vietnamese hotpot – onze chopstick techniek verbetert elke dag – sloten we deze erg gesmaakte fietsdag moe maar met een brede glimlach af… Maar vóór het schaapjes tellen, trakteerden onze blije buren ons op een paar liedjes rijstwijn en een glaasje karaoke.

Piet en Dirk

Na een lekker voorgerecht gisteren volgende vandaag een eerste hoofdgerecht! We verlieten Ba Be lake en zetten koers naar Vinh Loc voor 85 km fietsplezier. Al snel viel ons op dat Vietnam zich met rasse schreden ontwikkelt en in enkele jaren er wel eens helemaal anders zou kunnen uitzien: wegen en riolering worden aangelegd, houten huisjes maken plaats voor stenen kastelen.

Na twintig kilometer cruisen, kregen we de eerste van drie stevige beklimmingen voor de kiezen. Eens boven gepuft en gezweet, bereidde Bert ons voor op de afdaling met een heuse ski/fiets clinic: “u eerst goed lanceren, en remmen als of je parallel skiet”. En ineens bleven we allemaal op de fiets in de afdaling. We vervolgden onze trip en peddelden lustig verder langs ontelbare rijst-terrassen, doorheen pittoreske dorpjes waar de ‘locals’ ons steeds enthousiast verwelkomden, en langs de badende (water!-)buffels die menig biker jaloers maakten en duidelijk genoten van hun modderbad… Na de tweede beklimming volgde een heerlijke lunch onder het terras bij een Vietnamese familie. Perfecte timing, een stortbui brak los. Na regen komt zonneschijn, en ineens zaten we in een sauna! Hierdoor was de derde beklimming loodzwaar, maar gelukkig was de moraal van de groep uitstekend en moedigden we elkaar aan tot boven.

Met het einde inzicht was het tijd voor buitenblad en binnen bollen. Bert deed iets met een knuppel in een hoenderhok, perste er alles uit, en wij ook…

Aangekomen in het mooie Thann nha hotel, gingen de ORS zakjes en bia’s vlot binnen. De fiets(-en kleren) kreeg een koude douche en wij genoten van een warmere variant.

Gunnar & Wouter

Na een welverdiende nachtrust (met/zonder wespennest, met/zonder airco), trokken we weer het stadje in voor ons ontbijt. Naast het restaurantje stonden de potten al volop te borrelen op het houtvuur.

Zondag vandaag, en dat hebben we gemerkt. Alles gaat er een stuk rustiger aan toe, behalve onze gemiddelde hartslag. Het was dan ook een dagje constant op en af, met een echte killer net voor de lunch. Er wordt minder gewerkt, maar niets minder vervoerd: een roede puppies, varkens, straatbreed bamboe… alles geraakt hier van A naar B op een brommerke. Dit is het binnenland van Vietnam zoals het is, met huizen van hout en rieten daken, of van steen met plastieken voortent, op palen in het water of de modder – de drie biggetjes liepen in en uit en ons voor de wielen. Gestaag wisselen we de rijstvelden in voor theeplantages, pomeloboomgaarden, maïs… Het bestuderen van het plantgoed doen we grondig, maar niet zoals de eerste dag wordt er wel de nodige afstand bij bewaard tussen neus en plantage (maw, geen noemenswaardige accidenten).

De heerlijke lunch werd ons geserveerd aan een lokaal winkeltje, alwaar de plaatselijke bevolking ons onthaalde als ware helden, met wie selfies trekken een nationale sport bleek en waar met behulp van een app gecommuniceerd werd met de jeugd. Uiteindelijk bleek dat de echte plaatselijke sport volleybal was. Na de lunch werden we dan ook uitgedaagd voor een match tegen de dorpelingen, met scorebord en scheidsrechter en al. Gelukkig had Binh ons op koffie getrakteerd, anders waren we allicht nog veel harder verloren.

Zelfs al is het heet en gaat het steil omhoog, je moet altijd nog serieus wat adem overhouden om het enthousiaste en veelvuldige ‘helloooooo!!!’-geroep gepast en met minstens evenveel brio te beantwoorden. Lokale lady’s verwelkomen ons in vol traditioneel ornaat met een hartelijke glimlach vol gouden tanden versierd met het mooie zwart van beetleroot. Op het buitenblad rijden we ons logies binnen. Mits een vakkundige actie ledematen mummificeren met huishoudfolie kunnen onze geschaafden ook het bijbehorende meer induiken. Aaah… la vie vu linh.

Kurt en Greetje

Xin chao (he he mai mai), Het eerste betekent goedendag in het Vietnamees en is wat wij vanop de fiets en de enthousiaste Vietnamezen mekaar toeroepen. En als heel kleine meisjes het roepen klinkt het zowat hetzelfde als het geluid dat de poesjes maken als ze om eten komen bedelen. Het tweede is een eigen vertaling op basis van Vietnamese lettergrepen maar mijn creatie schijnt in het Vietnamees geen betekenis te hebben.

Gezien ik het al een tijdje zonder GSM moet stellen (straks daarover meer) ga ik van dit forum misbruik maken om toch ook wat nieuws aan de fans op het thuisfront mee te geven. Om privacyredenen en gelet op wat volgt maak ik mijn naam hierbij niet bekend maar als tip voor de Vietnamkenners kan ik wel meegeven dat mijn familienaam in het Vietnamees tetteman of zoiets zou zijn. Duidelijk zonder verbindings-n in het midden zodat er ondubbelzinnig naar de Vietnamese betekenis wordt verwezen. Ik permitteer mij even deze woordspeling omdat uit het Vietnamese boek dat ik aan het lezen ben blijkt dat woordspelingen een vooraanstaand deel van de Vietnamese humor uitmaken en ook omdat onze vriendin Nhung bekend heeft dat ze alleen vuile moppen kent.

Laat ons beginnen bij de heerlijke lunch gisteravond op een uitermate gezellig terras bij het meer waarbij het gesprek tussen 10 mannen (en 2 vrouwen) gedomineerd werd door maar 1 weliswaar verrassend onderwerp: kledij. Wielerkledij uiteraard. Conclusie daarbij was dat er drie parameters zijn die de keuze van wielerkledij moeten bepalen: het comfort uiteraard, en dan een parameter die in de tegengestelde richting werkt, namelijk de compressie (hoe meer compressie hoe aerodynamischer je houding en hoe meer je lichaam zich opspant voor de prestatie). En uiteraard is er ook de esthetiek, waarbij dan weer vragen werden gesteld bij het unisex-karakter van de nieuwste koerskledij.

Vandaag begon aan hetzelfde terras als gisterenavond. De ochtendzon deed het meer met zijn rotsen nog meer schitteren. Het leek wel een mini Halong Bay. Over dit meer wordt onze bagage per boot weggevoerd want onze volgbus geraakt via onze MTB-paadjes niet tot op deze unieke plek.

Na het stevige klimwerk van de voorbije 3 dagen voelde vandaag aan als een gezapige rit van 85 km en 700 hoogtemeters maar op het einde van de dag bleek ze toch wel in de kleren gekropen te hebben. Het landschap wordt nu weidser met mooie vergezichten met rijst, thee en diverse groenten. We fietsen door een wirwar van betonbaantjes, pittoreske plekjes en vijvers met verkoeling zoekende buffels, droge en natte modderige single tracks en af en toe een brede grindweg. Ons druppelsysteem, waarbij de eerste bij elke afslag telkens wacht op de laatste, draait perfect geolied rond. En onze volgwagen verblijt ons met vliegende bevoorradingen van heerlijke ananas, meloen, Vietnamese pompelmoes, banaan en mango.

Op één van de modderpaadjes maak ik mijn eerste slippertje in drie dagen, een hele verbetering na mijn escapades op dag 1: na amper 6 km op een technisch stuk achter een grote steen blijven hangen en na een stevige tuimeling enkele meters lager in de berm beland. 100 meter verder, met nog de track in mijn lijf na de valpartij, volgt er een bruggetje van 1 meter breed vlak na een haakse bocht naar rechts. Naar rechts gestuurd, niet snel of nauwkeurig genoeg gecorrigeerd naar links en ja, plots 3 meter lager met fiets en al in de stromende rivier. Even schrikken maar ik was toch de eerste van het gezelschap die gezwommen heeft. Maar ook een natte GSM en daardoor meer dan een week afgesloten van de buitenwereld.

Onze eerste stop vandaag is een marktje waar we naar hartenlust de lokale vis-en vleeswaren en groentenassortiment kunnen fotograferen. Even verder poseer ik bij de beenhouwer met een gebraden hondenkop. Ik denk eerst nog dat dit pure garnituur is (als slagerszoon weet ik immers hoe belangrijk een mooi versierde etalage is) maar dan laat ik mij toch vertellen dat hond tot het lokale menu behoort. Het valt ons ook op hoe fier de Vietnamezen op hun land zijn. Het straalt af op hun gastvrijheid en bij vele huizen zie je Vietnamese vlaggen en kinderen met T-shirts met de vlag van Vietnam (en geen voetbalshirts zoals bij ons). Hier en daar ook nog een vlag met hamer en sikkel, misschien heeft het regime de bevolking nog niet ingelicht dat de Sovjet-Unie niet meer bestaat.

We bezoeken ook ons eerste Rikolto-project: een theeplantage die Rikolto heeft helpen verduurzamen, zowel de economische, de ecologische als de sociale dimensie. We schrikken even van de sociaal-economische en de ecologische situatie zoals ze hier al decennia bestaat. Het plukken van 1 kg verse thee of 200g thee in uw theezakje levert de Vietnamees 0,8 eurocent op en er worden vaak nog schadelijke chemicaliën gebruikt die in de meeste andere landen al verboden zijn. We zien nog een oude verpakking tussen de struiken liggen. De situatie is historisch zo gegroeid om de opbrengsten te verhogen en zo uit de hongersnood te geraken die er na de oorlog tot in de jaren tachtig nog was. Gelukkig montert Hay van Rikolto ons op met het verhaal van hun verduurzamingsprojecten waarbij aan de boeren wordt geleerd de thee te telen op een meer ecologische verantwoorde manier en toch ook de nodige winstmarges te behouden. Door deze methoden op veel plaatsen te introduceren en ook samen te werken met de bedrijven die de thee opkopen, verwerken en verkopen slaagt Rikolto erin de markt te veranderen en zo de duurzaamheidsstandaards in gans de regio te verhogen. Het maakt ons een beetje fier dat we daarvoor hier zijn en niet alleen dit prachtige land mogen zien maar ook dat we er nodige fondsen voor hebben ingezameld.

Xin Chao Mai mai he he

X en Nhung

Met een knallende donderslag vielen we gisterenavond na een wederom heerlijke maaltijd allemaal in slaap. ’s Ochtends werden we zachtjes gewekt door het getokkel van de regen op golfplaten daken van het hotel. Piet mocht al direct ondervinden hoe glad de marmeren treden van het hotel worden wanneer ze nat zijn. De eerste valpartij van de dag was een feit. Met fris gewassen kledij en met of zonder regenjas trokken we ons op gang voor dag 5, langs en over het water. Playlist voor vandaag: it’s raining men, i’m only happy when it rains, raindrops keep falling on my head, who stops the rain, riders on the storm, it’s raining again, singing in the rain, here comes the rain again.

Na een korte opwarming bezochten we blootsvoets het tempelcomplex van koning Duc Quoc of Lac Long Quan. Bert deed veel moeite om de tempelbewaker in zijn gsm te doen spreken. Maar deze was nog maar pas wakker en sloeg ons al gapend in witte pyyama gade. Na enig aandringen kregen we toch wat interessante informatie.

Hop, terug de fiets op richting singletracks tussen de rijstvelden alwaar Bert zijn voet als peilstok gebruikte om de diepte van het rijstveld te meten. Oeps plots ging het pad niet verder, Bert’s GPS liet het afweten. Maar niet getreurd, als een ware crocodile dundee baande Bob zich een weg door het doornige struikgewas, luid roepend "t’ is langs hier mannen". Zo gezegd zo gedaan. Ietwat verder scherp naar rechts een aarden dijkje steil naar beneden. 1 na 1 duiken de bikers de diepte in. Kamikaze Bob neemt even de tijd om in opperste concentratie te geraken en daar gaat ie----------tegen de vlakte, gelukkig tegen de zachte rode aarde met als enig gevolg een lekke band.

We komen terug samen en slingeren langs kleine betonnen paadjes in dorpjes en genieten mee van het dagelijkse bestaan van de lokale bevolking. Filip trapt soms wat door maar we zijn er nog niet helemaal uit of het aan hem of aan zijn fiets ligt. Nog een overtochtje met de boot en wat kilometers vals op en af tot enkele fietsen plots 25 kg wegen en nog amper vooruit komen. Door de regen is de ondergrond op sommige plekken in kleefklei verandert en het lijkt of je met een fatbike onderweg bent. Snel de bikes afspuiten bij enkele locals en de laatste kilometers naar onze slaapplek. An Vui Lodge, Wauw wat een prachtige plek met een machtig uitzicht op een meer en een heerlijk verfrissend zwembad. Onze vals karaokende buren nemen we er bij. Na de nodige relaxatie wacht ons een heerlijke BBQ met familiaal gestookte rijstwijn en een les geschiedenis gegeven door onze charismatische verteller Hai.

De rijstwijn begint nu zijn effect te hebben, hierbij sluiten wij het verslag van de dag af met een laatste vraag: wie worden de verslaggevers voor morgen?

Fred en Christian

Bij het ontwaken in onze damessuite steek ik mijn hoofd door het open raam en adem ik de frisse frisse ochtendlucht enkele keren diep in. Hmmm dit ruikt naar een heerlijke fietsdag. Wat ik op dit moment nog niet weet of het regendag zal worden. Regen verstilt het leven in dit prachtig land. Op een regendag zijn er plots geen spelende kinderen meer die ons al lachtend aanmoedigen en verwelkomen. Op een regendag mis ik al snel de klaksons van de mobilletjes waarop moeders hun peuters vervoeren, mobiletjes die 10 jarigen als speelgoed gebruiken of die gebruikt worden voor het vervoer van groeten, levend vee of huisdieren richting slachterij. Een regendag verlamt het bruisende ,vrolijke straatleven in Vietnam.

Wat ik bij het ontwaken op dat moment ook nog niet weet is of de bergen volgroeid door alle tinten groen gehuld zullen zijn in een wolkensluier of we die witte zilverreiger opnieuw zullen zien waden in de rijstvelden en of we die avond weer zullen getracteerd worden op een hoofdpijn en slaapverwekkende karaokemuziek.

Wat ik op dat moment wel weet is dat Nhung, Binh en Truong ons opnieuw een de hele dag zullen verwennen en dankzij hen zullen we onze fietsdag weer kunnen starten met een heerlijk ontbijt waar een fietser in Viertnam van droomt. Aan alles is gedacht. Noedelsoep, tijstpannekoek, gebakken eitjes enz .Ik leerde hier de smaak van jackfruitconfituur kennen en ook de verfrissend smmak Yoghurt met aloe vera .

Na het ontbijt is het tijd om mijn denken te switchen in organisatiemodus met het verzorgen van de open schaafwonde. Paradoxaal beperken deze zich vandaag tot deze van de dokterselleboog. Voor de verzorging presenteren zich koelbloedige ad hoc gevormde verplegers en verpleegsters.

De echte start van de fietsdag die ons na 53 km naar La ferme du colvert in Xang zal leiden wordt gegeven na een zinloze buddycheck. Na 5 dagen samlen op weg in Vietnam leerden we elkaar vlot, spontaan beter kennen . Hierdoor voelen we immers perfect aan wie er s morgens graag het langst geniet van de koffie, wie zich overdag zal ontpoppen tot druppeltjes of dagfotograaf of wiens comfortzone eerder achteraan in de buurt van Christian zal liggen.

Nieuwsgierig wat de dag ons zal brengen komen de pedalen in beweging en voel ik de stijfheid in spieren en knieen….en ja als bij die eerste trap beslist moeder natuur om haar sluizen open te zetten. Met of zonder regenjasjes na de eerste bocht zijn we doorweekt. Straten worden snel stromende riveren. Vanaf dan worden biken nog meer een spel. Vandaag is het’ het spel van de fiets met het water en de modder . We glijden, we duwen , we balanceren en dansen met de ondergrond. Regen, regen, regen dixit Philippe. Halfweg stoppen we in een overdekt restaurantje waar de Vietnmese hotpop voor ons klaarstaat. Er wordt een heerlijk soepje geserveerd van een kruidige groentebouillon met een mix van gekookte groenten en vlees…nog een koffietje en hop de fiets terug op.

Moeder natuur lijkt te houden van haar spel met de 12 bikers en serveert ons ook na de lunch nog op een nooit eerder gevoelde stortbui. Toch lijkt deze regen anders? Ze smaakt zoeter, ze voelt zachter en warmer. En toen als uit het niets verscheen het eerste zonnestraaltje en ontluikt zich een voor mij tot dan ongekend Vietnam. Plots lijken de rijstvelden te kunnen zingen . Het oorverdoofde gezang komt uit de kakan vanduizende enthousiaste kikkers . Na enkele minuten lopen er terug kippen over de straat of een varken, wordt de straat geveegd. Is het dit schouwspel dat ons sneller doet trappen, is het de zuurstof in de lucht , is het de geur van fris groen of is het het uitkijken naar een oosterse massage dat maakt dat we aan een topsnelheid onze stemming bereiken?

Gewassen, gedroogd en bijna gestreken worden we ontvangen de gracieuse oosters geschoolde dames ?En tot slot voor ik me kan uitstrijken op de tafel zou een van hen me met een droge vietnamese humor zou kunnen vragen’ madam ‘een droge massage of liever een modderbad’

Ann en Philippe

Il est 7h. een vorstelijk Frans-geïnspireerd ontbijt, omgeven door een prachtige Vietnamese tuin, laadt ons op voor de 80-plus kilometers naar het volgende Rikoltoproject op ons programma.

De rit is vlak en leidt ons langs indrukwekkende rotsen in het karstlandschap dat verder gedomineerd wordt door rijstvelden en bananenplantages, bewoond door koeien en eenden. Groepjes van graven, middenin het rijstveld, zorgen ervoor dat de voorouders altijd dichtbij zijn. De traditionele vuurtjes waarbij rijstpellen en stro smeulen en omgezet worden tot brandstof en meststof, zorgen hier en daar voor een gordijn van onwelriekende smog. Naarmate we het verstedelijkte gebied naderen, neemt de hoeveelheid afval langs de weg en in de rivieren toe.

Heel anders dan gisterennamiddag, toen we door een bosrijk oefengebied van het Vietnamese leger reden waar schietoefeningen plaatsvinden. We werden toen vrolijk toegezwaaid door een peloton jonge rekruten, die evenwel onmiddellijk tot de orde werden geroepen door hun sergeant. Het Vietnamese leger, dat hier de Amerikanen verjoeg en buurland Cambodja bevrijdde van het vreselijke regime van de Rode Khmers, moet immers zijn reputatie hoog houden. Maar voor ons, sympathieke Belgen op een stalen ros, tillen ze met een brede glimlach de slagboom omhoog.

Het vlakke beton van vandaag tussen de rijstvelden leent zich tot verschillende stijlen van fietsen. Bij deze maken we jullie graag deelgenoot van de nomenclatuur, in volgorde van toenemende snelheid genoteerd: een Bobke doen, cruisen, vlammen, ronddraaien, rustig vollenbak, tot en met ‘op het gemakske alles geven’ en ‘doodgaan’.

Bert roept regelmatig ‘buddy check!’ om te verifiëren dat er niet stilletjes iemand in een rijstveld is gedoken – dat valt hier al eens voor, en vandaag was dat niet anders. Of is het ‘body check’ dat hij roept? Over body gesproken, laten we op een lange fietsdag als deze even inzoomen op een bepaald onderdeel daarvan en een volgende favoriet gespreksonderwerp als we het even niet over fietstruitjes hebben: onze billen. Hoe ze best te soigneren, en wat smeer je waar en wanneer en vooral, wanneer níet. Kunnen jullie het volgende arsenaal aan remedies tegen zitzeer indelen in dag- en nachtcrèmes? Gelieve het ons dan per kerende te laten weten. We hebben ter beschikking: talkpoeder, broekvet, uiercrème, broekzalf, zinkzalf, Inotyol, Compeed en Vaseline. Dankuwel. Met hopelijk iets uit het gamma ‘dagcrème’ in de broek, rijden we door een mooi stadje met een kathedraal vanuit de Franse periode, mooie verdiepingenhoge Vietnamese huizen en smalle straatjes met allerlei winkels en ambachten. Aan het viskraam ligt een doormidden gehakte vis, waarvan het achterdeel al ontschubd wordt en het voorlichaam nog onrustig ligt te ademen. Even verder roeit een vrouw ter plaatse op de rivier. We vragen ons af of haar man naast de boot naar kostbaarheden aan het duiken is of ze hem wil verdrinken.

Wanneer we aankomen voor onze date op een groentenboerderij, wacht ons een boeiend vraaggesprek met Hai en een team van sterke -vooral- vrouwen die samen een coöperatief trekken dat succesvol organische groenten teelt. Wel 20 soorten produceren ze op een duurzame manier. Iets om terecht trots op te zijn… Deze vrouwen werken hard. Wij leren weer een hoop bij wanneer ze vertellen over het project en hun goedgevulde lange dagen. Veel vrije tijd hebben ze niet, maar ik hoor ze graag vertellen dat ze zich nog het meest amuseren wanneer ze samen op het veld werken.

De welgemeende kussen vliegen in het rond. Vooral met Bert worden er heel wat gewenste intimiteiten uitgewisseld. We nemen afscheid van Hay, die ons enkele dagen geleden een avond onderhield over de politieke en maatschappelijke situatie in Vietnam en nog altijd een grote fan is van vader des vaderlands Ho Chi Minh. Als onze fietsen en wijzelf moddervrij verklaard worden, vertrekken we met de bus naar Ha Long Bay.

Greetje & Bob

Halong, halong can we sing this song? Tonight, no more any longer than tonight. Inderdaad, aan alle mooie liedjes komt een einde maar het is een einde dat er wezen mag. De sprookjesachtige plaatjes van onze bestemming kende ik al maar het eerste beeld dat we van Halong Bay krijgen is dat van een moderne badplaats met internationaal toerisme en exquise hotels. Voor ons betekent dit eindelijk gerechtigheid: iedereen en niet alleen de dames in een suite. Weer vroeg op om onze boot niet te missen. We leren een nieuwe term kennen : het naar walvissen genoemde à la baleine en vandaag betekent dit ofwel op je buik de boot inglijden ofwel met je platte buik op het wateroppervlak vanop de boot de baai induiken. Deze brengt ons naar de startplaats van onze laatste fietstocht, 37 km op één van de eilanden in Halong Bay. Mist en regen herleiden het rotslandschap tot een grillige beursgrafiek in de verte.

Eens van de boot stopt het met regenen en begint de laatste als zwaar aangekondigde beklimming. We nemen een afslag naar rechts en daar staat onze bevoorrading al: we zijn al boven! Zouden we dan toch elke dag beter zijn gaan fietsen? Na een laatste off road passage omhoog en omlaag volgen onze laatste asfaltstroken, omhoog en omlaag en door het laatste gezellige dorpje waar kinderen ons van aan de schoolpoort toejuichen. En dan moeten we de remmen dichtknijpen en valt iedereen mekaar ontroerd en met welgemeende felicitaties in de armen.

En dan volgt er nog een onwaarschijnlijk toemaatje: we varen met een Vietnamees bootje door de indrukwekkende en uitgestrekte Halong Bay die bezaaid is met groen begroeide rotsen van honderden meters hoog, waar kleurrijke mensen met de typische Vietnamese ronde punthoeden wonen in drijvende dorpjes en op enkele van de talrijke eilandjes. We duiken vanop de boot het water in en zwemmen naar een zandstrandje waarop we van ver enkele slingerende apen in de bomen ontwaren. Als we terugzwemmen staat er op de boot een heerlijk maal klaar. Na nog wat varen nemen we een nieuwe duik in dit sprookjesachtige landschap. Weer even verder stappen we over op een speedboat die ons nog meer van dit prachtige gebied laat zien. Noemt men dit leven als Boeddha in Vietnam? Terug in het hotel kijken we al vooruit naar ons laatste toemaatje, een wandeling langs het meer in en door het bruisende Hanoï.

We beseffen nu al dat maandag heimwee betekent… Dank aan dit geweldige gezelschap, Gunnar, Wouter, Fred, Dirk, Piet, Greetje, Kurt, Philippe en Bob. Heel-huids zijn we ook toegekomen dankzij dokter An die als een ware Florence Nightingale alle “accidents de parcours” vakkundig heelde en zalfde en continu met oprechte empathie alle herstel ononderbroken opvolgde. Evenveel empathie, geduld, vakkennis en efficiëntie in de aanpak werden tentoongespreid door mecanicien Christiaan , die switchte van fiets naar fiets alsof het zijn eigen versnellingen waren. Nooit een inspanning teveel of kwam het ongemak ongelegen. Onze bijzonder dank gaat ook uit naar Bert, die niet allen het geheel zonder ophouden regisseerde maar ook door zijn vakkennis, organisatietalent en aanstekelijk dagelijks enthousiasme ons een unieke reis bezorgde. Een land bereizen als dit -buiten platgelopen paden- zonder lokale vinger aan de pols is onbegonnen werk. Binh, Nhung en Truong omringden ons ieder dag in de organisatie, de pauze- en aankomstmomenten telkens weer met zoveel warme zorgen en hartelijkheid. Zij lieten ons in de talrijke persoonlijke gesprekken beter kennis maken met de cultuur, zeden en gevoeligheden van dit land.

Bob en Dirk

Amai, wat een avontuur. Altijd ambiance, maar ook afzien. Biutiful! Biken, over bruggetjes bollen of bootje varen. Naar boeren met buffels zwaaien. Bert brieft ons bij een bia. Bananen bij de bevoorrading. Blije Binh. Bagage op de bus. Buddycheck. Cam on! Chips en chopsticks. Compressie en verder cruisen. Druppelen en drinken, demarreren en de derailleur depanneren. Dapper duwen, diep doorgaan en een beetje doodgaan. Dokter adviseert een dosis deet, mechanicien een duurzame doos.

Energierepen eten en eelt kweken. Fris fietsen van foto naar foto. GPS gidst langsheen groentenvelden, de groep geniet. Overal Hello’s! Heerlijke hotpot in de homestay. Hobbelen en hoogtemeters tussen Hanoi en Ha Long Bay. Impressionant en indrukwekkend, maar “is ’t nog ver?”. Met Isostar en Inotyol komen we er wel. Niet jammeren, jongens; de Jeep wacht! Jackfruit smullen. Koekjes, koffie en kilometers malen met klikpedalen. Alles kapot. Kaartje leggen en karaoke kwelen. Met lief en leed, en liefde voor de fiets. Lekker limoensap bij La Vie Vu Linh. We leven op lijst.

Mechanicien masseert de mountainbike. Moe en modder. Eerst mummificeren voor we in’t meer mogen. Mooie meisjesverblijf is de max. Nhung nodigt ons uit voor noedelsoep. ’s Avonds Nivea smeren. ORS, okselfris en olie voor het onderhoud. Pattes blijven hangen, paar platte banden, powerlink in de pocket. Pedaleren tussen plassen richting partnerbezoek. Peperkoek of pannenkoek? Pintje, mr(s) President?

Quality time in Quin May Homestay. Tussen rijstvelden en regen, is Rikolto een zegen. Op tijd remmen en verder skieën. Straf sprintje op strava. Schakelen in ’t stof. Spuiten en smeren. De superslaaf moet delen. Theevelden in vijftig tinten groen. Aan tafel tofu eten, met teensletsen en truitjes. Uniek uniform met uierzalf. Uithouding of uitputting? Voorzichtig of valpartij. Vorkdeo en vaseline vermijden wrijving. Vietnam is de VIP-room! Waspoeder doet wonderen. Wandelen, waden of op de wielen. Water water water. Overal “Xin xao”. Yoghurtje iemand? Yes!

Zonnebril of zwart-voor-mijn-ogen? Zweten, zwemmen, zonnen, zadelpijn? Zalig!