De Vietnam Classic uit de pen van Griet

Op de laatste avond van onze Nicaraguareis werd al snel beslist dat we nog eens een fietsavontuur, samen met Vredeseilanden, wilden beleven.

In oktober 2016 werd het startschot van onze Vietnam-trip gegeven. Onze aandacht ging specifiek uit naar de “fundraising” en ideeën kregen snel vorm. Een truitjessponsoring en 2 filmavonden, met die 2 grote events wilden we ons bedrag voor Vredeseilanden ophalen. En het lukte wonderwel. Vredeseilanden zal de komende maanden wereldwijd een nieuwe naam aannemen: Rikolto. De nieuwe naam is het gevolg van de veranderingen die de organisatie de voorbije jaren doormaakte van Belgische ngo tot internationale organisatie. Rikolto betekent “oogst” in het Esperanto.

Op onze fietstruitjes staat nog de naam Vredeseilanden, we moeten nog een beetje wennen aan de nieuwe naam. En zo vertrekken we, goed getraind en geluimd, in goede vorm, naar Vietnam. Er zijn maar weinig landen die in korte tijd zo sterk veranderd zijn als Vietnam. Nog geen veertig jaar na de verwoestende oorlog met de Amerikanen bruist deze veerkrachtige natie weer van hoop.

De Socialistische republiek Vietnam, met hoofdstad Hanoi, is een van de laatste communistische staten met een eenpartijstelsel en grenst aan China, Laos en Cambodja. Vietnam heeft een bevolking van 98 miljoen inwoners waarvan 70% op het platteland woont. Hierdoor heeft het een van de dichtste plattelandspopulaties van Zuidoost Azië. Vietnam kent een rijke fauna en flora, waaronder zeldzame soorten. Ongeveer 40% van het landoppervlak wordt bedekt door tropische bossen. Het gebruik van ontbladeringsmiddelen tijdens de Amerikaans-Vietnamese Oorlog en een steeds toenemende bevolkingsdruk hebben het tempo van ontbossing in hoge mate versneld. Dit leidt onvermijdelijk tot erosie en overstromingen.

Marc Cosaert, Miguel Valcke, Nicolas Vyncke, Peter De Vos, Peter Garré, Peter Vyncke, Pieter Vyncke, Rik Debaere, Steven Vyncke, Tony Vanwijnsberghe, Walter Mastelinck, Wim Verhoeven, Ann Dhondt, Anne Lauwers, Bärbel Buyse, Bernard Santens, Carl Schelstraete, Dieter Vyncke, Dirk Vandenbussche, Dirk Wyseur, Frank Descamps, Griet Vandermeersch, Guido Vandenabeele, Herman Van De Velde, Karel Cardoen, Katia Trenson en Luc Clarys nemen deel. Bert en Frans begeleiden ons op deze reis.

We staan vertrekkensklaar, vroeg in de morgen, aan de firma Spiromatic te Deinze. Onze wagens parkeren we daar, ze staan daar veilig tot onze terugkomst. Enkele mannen staan op de weegschaal om heel nauwgezet hun gewicht te noteren, ze gaan er voor uit de kleren! Wim komt uit als winnaar, allen verdienen een pluim. Na hun stressmoment krijgen de fietsen een plaatsje in de aanhangwagen, wij installeren ons op de bus die ons naar Parijs brengt waar we de vlucht nemen naar Hanoi. Bärbel en Peter, de jarigen van de dag, verwennen ons met een luxe ontbijt. Proficiat aan de jarigen en dank u wel voor het lekkere ontbijt!

Met de nodige tactiek en charmes, deze keer eerder van de heren dan van de dames, mag de te zware bagage toch mee op de vlucht naar Vietnam (11h vlucht). Eens in Hanoi sluiten Carl en Tony aan bij de groep. Fietsdozen worden in de vrachtwagen geladen, wij stappen de bus op voor een rit van een paar uren. Het eerste stuk rijden we op grote wegen, die gaan naadloos over gaan in een hobbelig parcours en zo komen we aan in Ba Bé Lake. Onze eerste nacht slapen we in een homestay. De kamerindeling gaat vlug: de koppels krijgen een aparte kamer, de rest slaapt in een slaapzaal, op een futon. Dit is een heel dun en hard matje .

We genieten, niet alleen van het mooie zicht op het meer en de bergen, maar ook van een lekkere lunch. De fietsen worden in elkaar geknutseld, bij de een verloopt dit vlotter dan bij de ander en we vertrekken voor een verkennend tochtje. Tijdens dit ritje kunnen we het niet laten om een grot te bezoeken. We beklimmen de vele trappen tot de ingang van de grot. Ook daar veel glibberige trappen, nu naar beneden. En natuurlijk dan weer naar boven, amai onze benen. Door dit toeristisch uitje zijn we een beetje verrast door de tijd, het is dus bijna donker eer we terug zijn bij onze slaapplaats. Gelukkig heeft Peter een joekel van een “phare“ op zijn fiets. ’s Avonds eten we “hotpot”, een manier om samen gezellig ons eten te bereiden, op elke tafel een kookplaat, pot er op en de ingrediënten naar eigen keuze in de pot.. Lekker, gezond en leuk. Bert haalt zijn boekje boven…we luisteren aandachtig naar de briefing en staren eens naar zijn blad met details over onze eerste fietsdag.

Bert staat op stiptheid en inderdaad, om 8 u staan we allen klaar om onze eerste fietsdag te starten. Maar... we rijden een paar meters en Luc heeft een lekke band. Terwijl die gerepareerd wordt houden de dames een fotoshoot om de mooie fietstruitjes, met de goed zichtbare sponsoren van vandaag, in de kijker te zetten. Tegelijkertijd wordt een groepsfoto genomen. We rijden op behoorlijk geasfalteerde wegen en de fietsroute stuurt ons tussen de rijstvelden. Blijkbaar heeft het hier veel geregend en ...weg fietspad.

Het wordt dus ploeteren, in de modder, tot aan de weg. Voor velen van ons een déjà vu van onze laatste fietsdag in Nicaragua. We zien er dus allen even vuil uit, natte modderige schoenen en kousen, dit voor de rest van de dag. We fietsen tussen de rijstvelden. Rijst is een bijzonder gewas, het houdt van warmte en vochtigheid. Het is voor rijst niet nodig om wisselteelt toe te passen want er ontwikkelen zich geen parasieten. Perfect dus in Vietnam, een tropisch gebied. Rijst is ook gek op modder, daarom bouwen rijstboeren muurtjes rond hun velden die zorgen dat het gewas onder water kan staan. Gestoomde rijst wordt bij iedere maaltijd gegeten. De waterbuffels staan in het water, die dieren ploegen de aarde voor het inzaaien of planten. De waterbuffel levert ook melk en vlees. De buffels eten rijststro, een bijproduct van de rijstbouw. Hoe sterk en groot ze ook zijn, het zijn vriendelijke en tolerante runderen. We zien, hoe dichter we bij een dorp komen, dat er her en der verspreid in de rijstvelden, grafzerken staan. De landeigenaar/boer mag zijn favoriete begraafplaats zelf kiezen…raar maar waar. We merken al gauw dat de weg begint te stijgen, sommigen rijden super gezwind de helling op, anderen fietsen gewoon, nog anderen rijden traag maar gestaag, enkele trekken en duwen en houden hun fiets net recht, en sommigen stappen eventjes af en duwen hun fiets de helling op. Maar iedereen, op welke manier ook, komt boven en we hergroeperen. De volgwagen voorziet ons van lekkers (koeken, watermeloen, litchi's) en de drinkbussen worden gevuld. Ook hier moeten we heel veel drinken. Bert heeft 2 opties: ofwel de weg volgen, of een shortcut maken via een onbekende route. Dit is een steil pad en niemand weet of dit doorloopt en hoe de ondergrond is. Een 14-tal haantjes wagen zich daar aan, onder leiding van Marc. De anderen volgen de geasfalteerde weg, we zien verschillende kleuren van modder, van okergeel naar bruin en dan weer donker rood. De overvloedige regenval heeft erosie van de grond veroorzaakt, wegversmallingen, modder en stenen, grind, we komen alles tegen. De zon is eventjes weg, wolken komen in de plaats…. en we worden getrakteerd op een flinke regenbui. Jasjes worden uitgehaald, rugzakjes worden afgeschermd en we letten goed op in de afdaling. Het zijn echt buien….en opeens is de zon er terug. En als de zon er is krijgen we het heel warm (37° in volle zon) zeker op de lange en pittige klimmetjes. Na 50km houden we halt om te lunchen. De haantjesgroep deed amper 300 hoogtemeters op 15 km, waarvan de eerste zeven kilometers de meesten dit te voet deden. Dit zijn dus duidelijk minder hoogtemeters dan de andere groep. Het is niet alleen een avonturiersgroep, ze hebben ook iets met de dieren. Op die tocht passeren de fietsers een slapende waterbuffel, op nauwelijks 10 cm van de mooie horens. Harde horens....bijna was Marc heel wat kostbaars kwijt... We lunchen samen, gezellig onder een afdakje om ons te beschermen tegen de zon. Wat een luxe lunch: een warm schoteltje met rijst, soyascheuten, nootjes en vlees. Als dessertje lekker vers fruit. Karel valt door een bankje ten gevolge van het overgewicht van de andere bankzitters. We hervatten onze rit met de totale groep en we ondervinden al heel snel dat het stijgt en stijgt en blijft stijgen. Vele verkeersborden melden ons het stijgingspercentage van 10%, we hebben de illusie dat het dan gedaan is maar neen hoor, een nieuw bord kondigt een nieuwe helling aan, dit een paar keren na elkaar. Er wordt gepuft, gehijgd en gevloekt. De aannemer die de verkeersborden leverde met 10% helling heeft hier goed geld verdiend... Op de top monsteren we een laatste keer elkaars fysieke paraatheid. Een kleine groep van een 10-tal durfallen besluiten om nog eens op verkenning te gaan op onontgonnen Vietnamese paden. Na een moordende single track beklimming start één van de mooiste afdalingen die we maar kunnen dromen. Kilometers en kilometers lichte afdaling in een onbeschrijfelijk mooi decor. Herman ! Kijk ook voor je wiel ! Te laat, het eerste dodelijke slachtoffer is een feit ! Herman kan dat jonge, onschuldige, niets vermoedende, frisse, mooie, kippetje niet meer ontwijken. Het draait eventjes mee in zijn spaken, om dan te eindigen als klaar voor de wok van de avond. Na dit intrieste moment, waarbij de noodzakelijke rouwbetuigingen over en weer gaan, wordt op een ingetogen en sereen, doch toch wel stevig tempo de rest van de rit afgewerkt. Bert vindt nog een slijktrailtje waar we ons door worstelen, om dan te eindigen in Thanh Nha hotel. Ons afgebeulde lichamen kunnen wel een lekkere douche en wat lekker eten en drinken gebruiken. Het frisse pintje smaakt! Ons diner eten we in een restaurantje een beetje verder in de straat. Voor één keer is onze groep gesplist voor het logement. Enkele sterke beren bruisen nog van energie en gaan er nog eens op uit….

89 km, 1430 hm

De dag start met een ontbijt in hetzelfde restaurant als de avond voordien. Ondanks het nachtgeluid van honden en gekraai van de hanen verschijnen we fris en monter aan het ontbijt. De zon is van de partij en wij starten op een droog parcours tussen de rijstvelden.

De rit verloopt voortreffelijk, enkelen hebben wel last van de Karaoke-avond. Peter DV heeft fietsproblemen, en hij niet alleen, ook de Jeep kampt met technische pech. Daar moet een lekke band vervangen worden, geen sinecure met een geladen auto. Na heel wat pogingen om het euvel te herstellen lukt het toch en kunnen we onze tocht verder zetten. Rik en Wim bevestigen dat ze sterke armspieren hebben. Een loodzware klim, die door de natte ondergrond door niemand fietsend voltooid wordt, brengt ons naar de top. Betoverde beelden hechten zich vast op ons netvlies.

De middagpauze houden we in een lokaal café/winkeltje. Koopwaar staat uitgestald, mooi en vers dragonfruit bij de vleet! Er wordt geen voeding weggegooid, de mama’s zijn maar wat blij met onze overschotjes. Als toemaatje geeft Binh koekjes als dessert.

Tijdens de lunch zien we de bui hangen, een duidelijke weersverandering en enkele tropische regenbuien geven ons het gevoel alsof we door een warme douche fietsen. De zichten die we onderweg zien geven ons een beeld van een zeer vruchtbaar land en wat hier verbouwd wordt. Theeplantages, rijstvelden, pomelo’s, komkommers en tabaksplanten, dit alles zien we op onze namiddagrit. Op dit zwaar parcours worden we niet gespaard: lekke banden, mechanische pech, parcoursveranderingen.. gelukkig wordt alles hersteld. Met al dit oponthoud arriveren we net voor het vallen van de duisternis op onze eindbestemming. Onze fietsen krijgen een wasbeurt in het meer, in een mum van tijd klaren we deze klus.

Omdat de weg onberijdbaar is worden we met een bootje overgezet naar ons onderkomen voor de nacht. Door het vele hemelwater is het niveau van het water heel erg hoog. We aperitieven tijdens het boottochtje, het glaasje wijn, de nootjes, de chips… alles wordt doorgegeven en met smaak opgegeten en gedronken. We komen in de pikkedonker aan in de homestay. De koppels logeren een beetje verderop, elk in een kamer. De anderen slapen “gezellig” samen in een zaal.

85 km, 1200 hm

De een ziet er al wakkerder uit dan de andere, maar kom, een stevig ontbijt en we staan vertrekkensklaar. De bagage wordt snel in het bootje geladen en we varen terug naar onze fietsen. Woonhuizen op het water, vissers die hun netten breed uitwaaieren, bedrijvigheid op de woonboten, het is een leuk boottochtje. We fietsen vandaag met het witte truitje…dit blijft natuurlijk niet lang zo! Zon, wolken en een fikse bui wisselen elkaar af zodat we, weer eens, door modder en plassen rijden.

We houden halt aan een thee verwerkende fabriek. We worden vriendelijk ontvangen…met een kopje groene thee. We bezoeken de fabriek en luisteren geïnteresseerd naar de uitleg en zien toe hoe er daar gewerkt wordt. De Vynckes zijn duidelijk in “meer” geïnteresseerd en zoeken de smesse op.

We lunchen in een restaurant waar het behoorlijk druk is, het is zondag vandaag en dat merken we aan de kledij van de klanten. Het eten is super vers, we zien de vissen zwemmen en de kippen zijn net geslacht. We laten het ons smaken. Een waterspelletje tussen de neven Pee en Nicolas, ondeugend en onschuldig, stopt bruusk wegens een uitschuiver van Pee. Pee haakt met zijn bovenarm in een metalen kapstok, of omgekeerd? Een diepe wonde moet verzorgd worden. Wieze verzorgt de wonde, een groot verband rond de arm en Pee moet een beetje bekomen in de Jeep. We zijn er allemaal een beetje stil van geworden en starten onze namiddagrit met een gezapig tempo. Leuke tocht, mooie zichten en de dames leren ook druppelen. Bij een hergroepering komt de Jeep tot bij ons, Pee ziet er ok uit en hij springt ook op de fiets. We rijden door de dorpen, die zien er allemaal een beetje eender uit, langs geasfalteerde wegen en altijd en overal zien we heel veel brommertjes. Die vervoeren van alles, groenten en fruit, kuikentjes, eendenkuikens, varkens, in manden. Een stier staat braaf geparkeerd op een karretje. Dit karretjes hangt aan een brommertje. Brommertjes zijn “het” vervoersmiddel bij uitstek in Vietnam. Een heel gezin vindt een plaatsje op de brommer. Kinderen rijden reeds van heel jonge (8j!) leeftijd op die manier naar school. We zien niet alleen brommers op de weg, ook wordt hier gefietst. Zelden zie je iemand alleen op de fiets zitten, de duozitter houdt een paraplu boven de bestuurder.

Af en toe wordt het weer ploeteren doorheen de modder, maar we komen heelhuids, en tijdig, aan bij onze slaapplaats. De fietsen krijgen een grondige poetsbeurt, de truitjes een grondige wasbeurt en wij een genieten van de douchestraal. Als al die taken volbracht zijn is het apero time, in het restaurant naast de deur. Het is altijd een leuk en gezellig moment en sommigen starten al met kaarten. Gewoontegetrouw brieft Bert ons de volgende dag. Na het diner krijgen we een glaasje rijstwijn, sterk spul, en enkelen mispakken zich er aan. 81 km, 803 hm

We starten met een groepsfoto en weg zijn we…..maar voor niet lang, want na 3km moeten we onze hoogste connecties raadplegen om door de wegversperring te fietsen. We doorkruisen een nationaal park met her en der verspreide tempels, mooie vijvers en tuinen. Daarna begint al snel het off-road parcours en steken we meermaals de Vietnamese sporen over.

We rijden langs of tussen kleine meren, lokale vijvers, grote waterplassen, door dorpen waar iedereen “hello” tegen ons zegt, door veel groen…

Het wat serieuzer en heel aandachtig (niet iedereen) luisteren we naar de uiteenzetting door Mr Hi over de groentenprojecten, ondersteund door Rikolto, met lokale boeren. Mr Hi vertelt enthousiast over de geschiedenis van Vietnam de politieke situatie en hun economische toekomst.

We vertrekken opnieuw in de hitte (40°), wat is het warm vandaag. We kunnen net allemaal op het veerpont en bereiken de overkant van de rivier. Het pont is roestig en oud, maar de motoren werken voortreffelijk. De rit verloopt zonder verdere incidenten, de druppels wisselen, Frank filmt en fotografeert er op los en toont ons zijn fietskunstjes. Frank fietst een dubbele rit! We hebben heel wat fotografen mee, en er wordt volop gedeeld via Whats App.

Peter G ruilde gisterenavond zijn helm met een Vietnamese versie maar hij zijn hoofd geraakt oververhit…een afkoelende hoofmassage redt hem. Op een stop/rustplaats vergeet Dirk zijn rugzakje. Hij kan voor één keer niet delegeren en rijdt er zelf terug om zodat hij een “steekske” bij moet zetten om de groep in te halen.

Bert vertelt nooit alles op voorhand en hij heeft nog een kleine verrassing voor ons. Na 68 km presenteert hij ons een klimmetje van 6 km, met een gemiddeld stijgingspercentage van 12%. Tijdens die klim zien we hoe groen en dicht begroeid het oerwoud is. We genieten van deze natuurpracht, onze benen genieten niet mee maar stampen. Een fraai hotel, een verfrissende douche, zachte dikke witte handdoeken verzachten het leed van de klim. Wieze heeft het druk deze avond, er is heel wat oplapwerk te doen. Maar Wieze, de kalmte zelve, helpt iedereen en verzacht de pijnen. We starten de apero op de trappen van onze slaapplaats, we eindigen hem op het terras van onze eetplaats. Het diner is mooie afsluiter van de dag, lekker, mooie locatie en super gezellige babbels. De elektriciteit valt weg, het wordt nog wat gezelliger en het regen pijpenstelen….dit voor de rest van de avond. 71 km, 521 hm

We horen regen! We zien mist! De weerberichten voorspellen dit de ganse dag! We starten met een groepsfoto op de trappen van de ingang van het hotel, ingepakt in onze regenjassen.

Onze rit start met een leuk (als het droog weer is) ogende afdaling, maar aangezien we dalen in de striemende en gutsende regen, is het opletten geblazen voor iedereen. Een stukje rijden, remmen, enkele meters dalen, remmen...met pompende remmen komt iedereen veilig en wel aan. De track voor vandaag is iets rustiger, en we starten langs een betonweg, dit gedurende 15km. Bert stopt eens en aangezien de regen met bakken uit de lucht valt, stelt hij 2 opties voor. Optie 1 is de voorziene route volgen, een 10-tal km op onverharde wegen en dus waarschijnlijk in de modder. De andere optie is fietsen enkel op verharde wegen. We verdelen ons in 2 groepen. Karel neemt groep 2 onder zijn hoede en Frans sluit hier de hekkens.

We begeven ons op weg, de regen vergezelt ons trouw. De jeep rijdt voor ons uit, een verplaatsbare druppel, voor ons een veilig gevoel langs de drukke weg. Vrachtwagens toeteren er op los om ons te verwittigen, gelukkig hebben er enkelen van de groep een fluojasje aan. We fietsen een flink tempo en rond 11u houdt de Jeep halt op de voorziene lunchplaats. We vinden het een beetje te vroeg om halt te houden, eten een banaan en begeven ons terug op weg. Het lijkt wel of de regen in een overtreffende trap gaat! Gedonder, gebliksem, het regent oude wijven. We verlaten de grote weg en de track stuurt ons tussen de rijstvelden, die zien er nu helemaal anders uit dan de vorige dagen. Water, water, water en de rijst zien we niet meer staan.

We rijden door de dorpjes, zien dat die er heel verlaten en triestig uit zien, maar het leven gaat ook verder in de regen en de kraampjes langsheen de weg met groenten en fruit blijven bemand. Vanuit een ooghoek zien we dat de biggetjes onder de lamp liggen, zij hebben nu een beetje extra verzorging nodig. Af en toe hebben we problemen met onze digitale toestellen om onze track op te zoeken en zo stranden we in een militair domein, net daar waar er schietoefeningen worden gehouden. Peter verkent het terrein maar een paar minuten later wordt hij terug geroepen, enfin, dat denken we toch en een schietsalvo volgt! We schrikken ons een ongeluk, maar de schietoefening is duidelijk op schietschijven en niet op Peter. We geraken in de knoop met onze tracks, onduidelijkheid in de groep en we keren terug. Een paar militairen helpen ons op weg en we rijden terug op een drukkere baan. Veel van de omgeving nemen we niet op, we rijden netjes achter elkaar en de regen blijft ons vergezellen. We doorklieven metersbrede plassen, met de voeten hoog op de trappers en hoog opspattend water achter elke fiets. De meters plassen rijgen zich achter elkaar en we rijden uiteindelijk enkel door het water. De diepte van het water is nu bepalend, niet meer de lengte van de plassen. En zo halen we toch een diepte van een halve meter! We rijden over de dam van een stuwmeer, links een gigantische plas water, rechts van onze, steil omlaag, tuintjes. Bij elke helling stroomt het water naar ons toe, bij elke afdaling hebben we plassen. Kleine waterstroompjes ontaarden in een kolkende beken, zien er uit als modderstromen. Peter en Bärbel zien het zitten en zingen er op los. I'm singing in the rain..... Op een paar kilometers van onze bestemming rijdt Karel lek, we schuilen een beetje terwijl Frans de reparatie doet. En dan, nog meer regen die uit de lucht valt! We naderen onze eindbestemming, een beetje zoeken in een smal slagje....een resort in de jungle. We komen aan na 61km, we zien er uit verzopen eendjes. Onze “moddervrienden” komen een paar minuten na ons aan, we hebben exact hetzelfde aantal kilometers op de teller. De verhalen van hun tocht zijn de moeite: Dieter toont zijn zwemkunsten met de fiets, Pee valt en vloekt er op los. Zijn ribben krijgen een “krakske” maar toch fietst hij verder. Toch komt deze compagnie heelhuids ter bestemming, niemand heeft nog een droge draad aan hun lijf.

Het zwembad verliest zijn charme, het resort gelegen midden in de jungle, mist zijn aantrekkingskracht. Het blijft gieten! In Vlaanderen zou het provinciaal rampenplan afgekondigd worden, het noodnummer zou roodgloeiend staan en de verzekeringsagenten zouden overuren doen. Hier gaat het leven gewoon verder.... Onze fietsen hoeven we niet te reinigen, de regen klaarde deze klus. We kijken toe hoe het water stijgt en kolkend en donderend naar beneden raast. We nestelen ons gezellig op het overdekt terras, de kaarters gaan aan de slag, boeken worden gelezen, er wordt gekletst. Bert maakt zich zorgen en doktert een nieuwe route uit voor morgen. Aan tafel, netjes gedekt, en overladen met lekker eten, krijgen we een koude douche: we hebben een geldboete aan ons been! Omdat we in de vorige logementen te veel handdoeken bevuilden en smerig achterlieten draaien we nu op voor de onkosten van de was. 17.000.000 dong te betalen subito presto! We betalen gelaten…en druipen af naar onze kamers. 61 km, 550 hm

We zien van uit onze kamer dat het wassende water toch een beetje aan het bekomen is en het niveau een 50 cm gezakt is. Het bruggetje is weer zichtbaar. Onze was is niet gedroogd en zo starten met een natte broek en kousen.
Met enige vertraging starten we onze rit, nu bij droog weer. Het is natuurlijk een illusie....we zien zitten al heel snel onder de modder en zijn al vlug weer nat. En terug regent het ....en blijft het regenen....een half uurtje droog en weer regen.

De koeien zijn verrast door al het water en staan verweesd op de graven, de kippen weten niet waar te lopen, jonge ratjes liggen dood en platgereden op de weg.

We rijden tussen de rijstvelden, een singletrack, draaien een kleine helling op, rechtsaf, het is super glibberig, Walter glijdt uit, maakt een salto, met fiets en al en duikt in een bassin. Hilarisch zicht maar we zijn bekommerd om hem....hij komt er heelhuids uit.

De rivierbeddingen zijn super breed en het water heeft snelheid, we zien duidelijk dat het hier om een abnormale situatie gaat. Op een bepaald moment heeft An een klapband en natuurlijk vraagt dit wel extra materiaal om dit te repareren. De Jeep, met materiaal en Frans, onze technieker (die vandaag ziek is en dus niet mee fietst), wordt verwittigd en tegen dat de Jeep er is staan we toch redelijk lang te wachten. Een man met een brommer stopt en wil wel een praatje met ons maken, wat natuurlijk helemaal niet lukt, maar een selfie met ons lukt altijd en zo blijft hij een beetje hangen. Hij wil ook zijn regencape aan doen en Dirk legt uit dat ik ook zo iets nodig heb. Onmiddellijk staat hij de zijne af en geeft hem aan mij. Wat zijn ze hier toch vriendelijk! We hebben heel wat bekijks hier, een beetje normaal want welke normale mens fietst door zo'n weer, met fietsen die ze hier helemaal niet kennen, met een helm op, en in groep. Ze kijken ook op naar ons grootte, de mensen hier zijn klein en bijzonder fijn. Opvallend dat iedereen hier een telefoon heeft, en deze kosten hier ook veel geld, en voor de rest hebben ze het helemaal niet breed.

We rijden door allerhande soorten plassen, diep en breed, bijzonder lange en dit in water die alle mogelijke kleuren en consistenties heeft (van helder water tot kleverige papmodder). De track leidt ons tussen de rijstvelden, soms rijden we als het ware tussen een zee en kunnen wij nog net op de verhoogde weg rijden.

Voor ons zien we een hele bende (honderden) jonge ganzen die ook geen weg meer weten en dus op de weg waggelen, wij manoeuvreren ons er tussen door. We rijden door de dorpjes, het leven van elke dag gaat zijn beloop. Kraampjes met groeten, vlees, spartelende vis in plastieken kuipen, het wordt te koop aangeboden. We stoppen om te lunchen, Binh, deelt aan ieder van ons een warme lunchbox uit en we bekomen een beetje. We zien dat de hemelsluizen breed open staan...ongelofelijk hoe het aan het plenzen is. We kunnen natuurlijk niet blijven wachten en zo gaan we op weg voor de volgende 40 km. Gelukkig hebben we vandaag heel weinig hoogtemeters. Bert probeert zo veel als mogelijk verharde wegen op te zoeken maar af en toe moeten we toch door een modderstrook. En daar wordt wel eens gevallen, gewoon omdat het zo glibberig is en we ons evenwicht niet kunnen houden. Het zijn geen zware valpartijen. Zonder erg, modderig! Maar dat spoelt er van de hevige regen zo weer af. Ik weet de superlatieven van regen niet meer te bedenken, gieten, gutsen, stromen...tot we te maken krijgen met een wolkbreuk, of erger nog, verschillende wolkbreuken. Bliksemschichten schieten voor ons uit, het flikkert en flitst er op los, gedonder overvalt ons langs alle kanten, en water en water. En we blijven fietsen... Er is ook niet veel alternatief, we kunnen nergens schuilen. De druppels zijn er niet gerust in, maar ze blijven op post…dikke merci aan de trouwe druppels! We staan op een bepaald moment te wachten tot de groep weer samen is en we zien het water stijgen. Op een kwartier tijd staat de straat onder en wij met onze enkels in het water. Ongelofelijk hoe de natuur de overhand krijgt. Nog 10 km te gaan en we zijn op onze fietseindbestemming. We arriveren bij de boerinnen die ondersteuning krijgen van Rikolto en worden hartelijk ontvangen. Warme gemberthee en schalen met fruit staan voor ons klaar. We zien er natuurlijk niet uit en hebben de mogelijkheid om ons te douchen, vrouwen en mannen netjes gescheiden. Het duurt natuurlijk eventjes vooraleer iedereen er netjes uit ziet en we luisteren aandachtig naar het programma dat Rikolto lanceerde voor de groentetuinen. Goed om te horen dat het programma aanslaat en de mensen zich bewust zijn van eerlijke groententeelt. Het is maar een tussenstop, we springen terug op de fiets, een miezerige regen vergezelt ons, en rijden tot aan de vrachtwagen waar onze fietsen ingeladen worden. Via een shuttledienst komen we aan bij de autobus, om 18u15 zijn we voltallig en vertrekken we voor een busrit van 3 en half uur vooraleer we aan het restaurant zijn. Wieze houdt consultatie op de bus, we hebben allen honger en heel veel zakjes chips worden opgegeten. Nog een laat diner volgt en het wordt dus zeer laat eer iedereen geïnstalleerd is op zijn kamer.

81 km, 750 hm

We starten vandaag wat later, ontbijten in shiften en bekijken uitgebreid ons fietsprogramma van de dag. Het is droog, 40°, wat een wisselend klimaat hier! We fietsen naar de overzet die ons naar Cat Bà, het op één na grootste eiland van Vietnam, zal brengen. We schepen in en zijn direct in ban van de vele kalkstenen rotsen die boven de zeespiegel uitstijgen. Er heerst een en al bedrijvigheid op water en we genieten van de mooie zichten.

Er wordt toch nog een beetje gefietst vandaag en eens op het eiland start onze tocht met een pittig klimmetje. Er heerst spanning in de voorste gelederen en de macht in de benen wordt getest en gemeten. Een plekje in de schaduw wordt onze lunchplaats, gewoon, met de poep op de grond zitten (of uitgeteld liggen), en weer zorgt Binh dat we geen honger lijden. We babbelen gezellig onder elkaar en komen alles te weten over Dieter zijn schoenmaat, als toemaatje, en het rechtstreeks gevolg van zijn schoenmaat, vertelt hij zijn romantisch verhaal …. Met stip de gezelligste lunch van de week. De laatste fietsnamiddag start met een moeilijke klim en nog moeilijkere afdaling. De sterke regenval spoelde alle aarde weg en nu resten er alleen nog stenen en rotsen, gewoonweg onberijdbaar. Alhoewel, enkelen proberen toch. We zetten onze weg verder op nieuw aangelegde wegen, stijgen en dalen, kletsen, maken grappen, amuseren ons en komen zo aan bij onze eindbestemming.

39 km, 750 m

En dan genieten van zon, zee, strand, van het gezelschap, van het mooie hotel, van de gezellige uitstap, van het diner…van deze super groep!

Een woord van dank aan allen!

Griet